Woensdagmorgen 18 december 2013 en Anton en ik pakken mijn slaapspullen, druppels en de hele vracht andere medicijnen en moeten om 10:00 in het ziekenhuis zijn. We nemen ook een prak Boerenkool met worst mee want het eten in het ziekenhuis is (met alle respect) niet te pruimen. In het ziekenhuis aangekomen wordt ik geroepen door een zuster voor de gebruikelijke tests. Ik krijg weer dezelfde zuster waarbij ik me ooit "voor lul vond gezet" omdat ze me toen iets aanreikte terwijl mijn goede oog was afgeplakt en ik als een.......in de lucht aan het graaien was. Ik denk dat ze mijn blog heeft gelezen en zichzelf heeft herkend want dit keer was ze zeer behulpzaam ( zoals het hoort).De gebruikelijke tests (letters raden, zwaaien, vingers raden, (ze steken er standaard altijd twee op en de letter is de K ) van k.. Nu wordt ik meegenomen naar een andere ruimte waar nogmeer aparatuur staat. Deze tests heb ik nog nooit gehad. Eerst wordt de sterkte van mijn goede oog gemeten. Met bril zie ik honderd procent. Dan mijn slechte oog. Die kunnen ze niet meten want die kijkt niet naar het voorwerp waar ik naar moet kijken (een boerderijtje) ik zie alleen zwart.
De volgende meting die ze doen is het meten van de bolling van mijn hoornvlies. Dit lukt bij alletwee mijn ogen. Dan worden mijn Epiteelcellen geteld deze zien eruit als een honingraad en betreft enkel het diepste hoornvlies laagje ( het vijfde). Bij mijn goede oog ziet het er allemaal netjes uit, heel veel honingraatjes, en bij mijn slechte oog geen honingraat te bekennen....één zwart vlak. Of ze kunnen niet door de ontsteking zien of hij is stuk. Doet er niet toe....morgen gaat hij er toch uit. Weer even de wachtkamer in en we worden geroepen bij de chirurg , de vrouwelijke Suprvisor. Ze kijkt even snel in het oog, legt wat uit en wij stellen wat vragen omtrend de operatie. Duidelijk is dat er zoveel mogelijk hoornvlies verwijderd wordt en dat we ervoor gaan dat de Acanthamoeba verdwenen is. Dat betekent dat ik na de transplantatie door moet gaan met zes Chloorhedadine druppels per dag. Mochten de beestjes nog in het overgebleven hoornvlies zitten, blojven we ze dus bestrijden tot er meer duidelijkheid is van de kweek. Van deze druppels kan mijn nieuwe hoornvlies stuk gaan. Met als gevolg weer een nieuwe transplantatie, maar dat is nog altijd beter dan dat die beestjes weer gaan knabbelen aan mijn hoornvlies. KILL 'M ALL!!Vervolgens lopen we naar de afdeling Oogheelkunde en wordt ik naar mijn kamer gebracht door broeders en zusters die mij nog kennen. De hele kamer wordt donker gemaakt en ook plaatsen ze een kartonnen kotsbakje over de lampsensor heen (zoals mijn vader dat virige maand al deed, hij zou er patent op moeten vragen). Maar er ligt nog iemand op de kamer. Deze goede man heeft geen problemen met het duister maar in de badkamer zou het al wat moeilijker worden want ook hij ziet niet veel. We vragen een zaklamp voor meneer zodat hij kan bijschijnen als hij naar de badkamer moet. Maar die hebben ze niet dus wordt hij verplaatst naar een andere kamer. Ik heb een tweepersoons kingsize bedroom voor mijzelf. Ik vind het wel sneu voor deze man. Hijzelf had er gen probleem mee. Ik settle me Anton helpt. Ik slaap, Anton leest zijn boek. We eten Boerenkoolstamppotmetworst. En savonds komen mijn meder en zus even op visite. De kerstplanning wordt doorgenomen want als het goed i s kan ik dan al wat uit de voeten. Mama geeft me als kadootje een beschermengeltje en iedereen vertrekt langzaam aan. Anton blijft nog een halfuurtje. Ik ga slapen. Bij het pakken van mijn medicijnen zie ik dat mijn zus een kaartje in mijn pillendoos heeft gedaan. Ik mag nu een stukje lezen en morgen na de operatie het tweede stukje. Superlief! Ik bel nog even met een goede vriendin, pak een slaappil en ga slapen. Morgen is de big day. En ik zit er al niet meer zo mee......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten