Afgelopen nacht (van maandag op dinsdag) werd ik wakker om 03:00 met de welbekende pijn. Op dit tijdstip heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Ik pak twee Oxinorm en probeer zo min mogelijk geluid tevmaken om Anton te laten slapen. Morgen is nl zijn enigste werkdag van deze week, want de rest vd dagen gaat hij bij mij zijn in het ziekenhuis. Stil liggen,niet klagen,zo min mogelijk snotteren en de tijd uitzitten terwijl ik hoop dat ik in slaap val. Om zes uur moet Anton uit bed maar ik ben nog steeds wakker. Maar wel met minder pijn. Anton gaat werken en ik pak nogmeer Oxinorm en val gelukkig in slaap. De rest vd dag is zoals alle andere in mijn slaapkamer. Als Anton thiskomt op het einde vd dag ziet hij (en ik voel) dat mijn oog best dik is. Van zo'n pijnaanval zwelt de hele boel dus op. De afgelopen dagen dacht ik dat het juist dat het goed ging, maar ik ben er nu HELEMAAL KLAAR MEE !!. Laat die nood transplantatie maar komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten