Bericht 5 - UMC ziekenhuis bezoeken - 25 sept 2013

Een dag later, woensdag 25 september 2013, pijn constant aanwezig, heeft mijn moeder me in de ochtend gedwongen naar het umc te bellen om te kijken of die spoedafspraak goed door was gekomen. Na 10 x doorverbinden, er niet doorkomen ivm pauze (!) en verbreken van lijnen, per ongeluk neem ik aan, had de assistente van de oogpoli eindelijk de fax uit Boxtel gevonden en kon me, nadat ze aangaf dat faxen bij spoed niet logisch is, waar ik geen boodschap aan had natuurlijk, inplannen. Die middag of volgende week vrijdag. Ik heb direct mijn man gebeld om van zijn werk te komen en me op te halen. dat deed hij natuurlijk. Ook deze rit was een ramp voor me, samen met de nog tientallen ritten die zouden volgen. Anton heeft me door het ziekenhuis naar de oogpoli begeleid. Intussen had ik al een zwarte piraten ooglap over mijn zonnebril heen gemaakt. maar nog steeds zat ik als een halve gare in de wachtruimte. zonnebril op met zwarte lap erover heen. hoofd schuin naar beneden, rechter pijnlijke oog naar mijn schouder en een hand nog als een indiaan voor mijn ogen tegen het beetje licht wat misschien nog binnendringt. Of ter bescherming. Of tegen de pijn. Ik weet het niet. Mijn linker oog kan ook enkel maar naar de grond kijken want het is onmogelijk deze open en recht naar voor te houden terwijl het andere oog dichtgeslagen op half elf hangt.
Ik word geroepen door een assistent. Ook hier worden de nodige testjes gedaan en druppels zoals pupilverwijderaars gegeven.
Vervolgens moeten we naar mijn eigen oogarts. Ze is van mijn leeftijd, rustig en correct en komt kundig over. Mijn zicht wordt op ongeveer 30% gesteld, maar dat wist ik al. Ik had inmiddels ook een flinke witte waas of wolk in dat oog. Daardoor zie je amper. 2 supervisors komen ook meekijken. Een oudere man en een jongere van in de 30 schat ik. Dat kon ik natuurlijk niet zo goed zien aan de schoenen. We moeten allerlei tests doen om erachter te komen wat ik heb. Achteraf zijn we er allemaal achter gekomen wat ik in ieder geval niet heb. Veel bloedprikken, longfoto's en traanvocht. Last but not least werd er oogvocht afgenomen en op herpes en alle virussen getest. Dat deden ze met verdovingsdruppels en vervolgens tappen ze via een naald vocht uit je oogbol, bah. Ook een schraapsel van mijn oog voorste stukje werd gepakt voor kweek. Daar lag ik, gelukkig wel met een oxazepam achter mijn kiezen, toch te bibberen en zenuwachtig. Plat achterover in een stoel met een klem om mijn oog open te houden. Tussentijds ben ik nog rechtop gaan zitten met dat rode boze oog de lucht in. Die klem moest eraf! Ik wilde zo graag knipperen en huilen omdat er een ernstig felle onderzoekslamp in mijn oog scheen wat natuurlijk vreselijk lastig is als je niet tegen licht kan.
Eindelijk klaar was het bijna avond. Er was bijna niemand meer. De balies waren allemaal gesloten. Ze hadden mijn oog afgeplakt met een dikke wat en verband en dat mocht er na 12 uur geloof ik pas af. Van het wondje van het schrapen zou ik 2 dagen last kunnen hebben. Ik kreeg pillen voor herpes mee ipv de zalf. Valaciclovir 3x per dag. En de druppel die ik al had moest ik ook blijven gebruiken.

Vanaf toen heb ik ongeveer om de dag het umc moeten bezoeken. Steeds mijn eigen oogarts en soms kwam 1 vd 2 supervisors ook binnen. Ik werd langzaam bekend bij de werkende mensen op de oogpoli.

Na 1 week ongeveer waren alle uitslagen binnen. Ik had niets. Geen bacterie, geen parasiet, geen lyme, geen tbc, geen virus als herpes... Niets. Vandaar dat er werd aangegeven dat waarschijnlijk mijn immuunsysteem in de war was. Mijn eigen afweer was mijn oog aan het ontsteken. Ik mocht stoppen met de herpes pillen en kreeg prednison druppels en zalf mee. Daarvoor moesten ze eerst zeker weten dat het geen bacterie of parasiet is, want die blijken te teren op prednison.

Thuis gaan druppellen en ik was de koning ter rijk. Al binnen enkele uren ging het beter met me, eindelijk!