Op woensdag 18 september 2013 word ik wakker met ontzettend veel pijn. Zo erg! Ik kan niet meer in de spiegel kijken, mijn oog is helemaal opgezwollen en dik en mijn oogwit is vuur rood. Druppelen lukt me niet. Van angst en pijn begin ik redelijk overstuur te huilen. Op dat moment komen mijn ouders binnen om de hond uit te laten. Dat doen ze al een tijdje want ik kan niet naar buiten in het licht etc. Ze schrikken van mijn toestand en mijn moeder brengt me naar mijn huisarts. Via de huisarts word ik weer direct doorverwezen naar het ziekenhuis in Den Bosch. Eigenlijk wil ik daar niet heen, ze hebben me eergisteren naar mijn gevoel immers een verkeerd middel gegeven waardoor ik nu deze pijn en verschijning heb. Maar ik krijg geen verwijzing voor een second opinion. Mijn huisarts zegt dat ze zeer kundig zijn in Den Bosch.
Daar weer aangekomen vooraf weer de assistente. Mijn dossier is er niet. Deze ligt al in Boxtel gezien ik daar volgende week heen zou gaan. Ik moet dus aan de assistente uitleggen hoe en wat en hoe lang en welke medicatie ik heb gehad. De oogarts die me deze keer onderzoekt denkt aan herpes. Dus geen bacterie, maar een virus. Hij geeft aan door te gaan met de druppels van afgelopen maandag en de zalf te vervangen door een andere zalf, de Aciclovir 5x per dag. Ik zal binnen een paar dagen echt verschil moeten merken.
Wij weer naar huis. Je begrijpt dat al dat gedruppel en gezalf niet lukt met een oog dat eruit ziet alsof je er flink op getimmerd bent. Zo voelde het trouwens ook. Mijn rechter kant was helemaal aangedaan. Mijn ouders kwamen om de zoveel uur langs om me te helpen tot mijn man weer thuis was van werk.
Ik merkte niets binnen een paar dagen en ik durfde het weekend niet in te gaan met deze pijn, dus op vrijdagochtend 20 september 2013 heb ik naar het ziekenhuis gebeld. De telefoniste gaf aan dat ik via de huisarts enkel een afspraak kon maken. De moed zakte me in de schoenen. Ik was zo bang en dat hoorde ze aan mijn stem. Ze was zo vriendelijk me in te plannen die dag. Dit keer ging mijn pa (weer) mee. Eerst assistente en nog steeds lag mijn dossier in Boxtel dus weer moest ik ze van alle info voorzien. Vervolgens naar weer een andere oogarts. Hij gaf ook aan herpes te zien. Zijn woorden waren "duidelijk herpes", daar kijkt geen enkele oogarts overheen'. Toen ik vroeg waarom ik dan pas woensdag daar een zalfje voor kreeg was zijn antwoord dat het er misschien voorheen nog niet zat of niet zichtbaar was. However, ik moest geduld hebben. Deze zalf zou gaan werken en dinsdag als ik weer bij mijn eigen arts in Boxtel zou zijn, zouden de scherpe randjes er zeker vanaf zijn. Verder legde hij me erg vriendelijk en geduldig uit hoe gevoelig een oog is en wat herpes exact inhoudt. Ik was gerustgesteld. Dinsdag mocht ik weer. Ik ging het zoveelste weekend in met pijn aan mijn oog. Ik heb nog nooit zo veel weekenden achter elkaar niets gedaan dan op de bank gezeten zonder visite, feestje of op zijn minst de tv aan....Je raadt het al, dinsdag 24 september 2013 zonder enige verbetering samen met mijn man Anton naar Boxtel. Geen idee hoe we er gekomen zijn. Autoritjes zijn namekijk erg licht en mijn pijnlijke hoofd verstop ik dan ook tussen mijn benen met mijn armen overal over me heen ter bescherming. En die zonnebril niet te vergeten.
Weer eerst een assistente. Ik weet nog dat dit de eerste keer was dat de oogdruk niet gemeten kon worden. Mijn oog zat potdicht. De druk was tot nu toe trouwens steeds tussen de 20 en de 24. Dat is iets te hoog. Dat weet ik omdat mijn andere oog steeds rond de 15 zat.
Bij mijn arts asngekomen zei ze eindelijk wat. Tijdens mijn eerdere 2 bezoekjes was ze maar stil. Ze zei dat ze geen herpes dacht te zien, ook niet tijdens mijn eerdere bezoekjes aan haar. Ze zag vreemde dingen welke niet bij elkaar passen. Ze dacht misschien aan een parasiet die weinig voorkomt. Een parasiet die als hij voorkomt 9 vd 10 keer via de zachte lenzen in je oog komt. Omdat zij te weinig ervaring heeft met deze parasiet, stuurde ze me met spoed door naar het academisch ziekenhuis te Utrecht. Azu of umc. Ik was blij. Er ging eindelijk wat gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten