Bericht 34 - 6 weken na transplantatie

Na mijn laatste ziekenhuisbezoek van 15 jan is er best wat gebeurt als je het mij vraagt. Ondanks de duratears bleef mijn oog gevoelig. In de ochtenden heb ik zo veel mogelijk gewerkt, vervolgens eerd mijn oog in de middag roder, droger en gevoeliger. Ik deed hem maar weer dicht tijdens een luisterboek of ging even slapen. Een keer bij een vriendin geweest waar binne een beetje gerookt werd, dat ging niet goed. Na een paar uur wilde ik naar huis, met een pijnlijk en rood oog. Zo ging het tobben door tot ik woensdag 21 januari in de ochend weer naar het UMC heb gebeld. Mijn klachten van afgelopen woensdag, het droge hoornvlies, werd erger. Ik mocht diezelfde dag langskomen. zo zag het er uit.

Papa en ik weer richting Utrecht. Ze zagen al snel dat er hechtingen los zaten. Een onderin op 6uur en 1 boven aan de neuskant op 1 uur. Ik mocht dit keer de behandelkamer weer in waar ze verwijderd zijn. Altijd spannend zoiets. Zodra ze wegwaren waren de klachten ook verdwenen, gelukkig. Mijn dagen waren weer gewoon, ik kon weer functioneren, geen pijn, niets rood, en ineens ook veel minder nep traan druppels nodig.... Dat vind ik vreemd, want hechtingen

verwijderen helpt volgens mij niet tegen een droog hoornvlies, maar goed.

Zaterdag 25 jan valt het me op dat ik een witte waas zie. Net zoiets als maanden geleden, tijdens de ontsteking. Maar verder niets, niet rood, geen pijn. Toch, ondanks dat het zaterdag is, bel ik met het UC om te vertellen en te overleggen. Ze willen me zien, op de EHBO.  Anton en ik gaan gauw, sowieso voor de geruststelling, het zal wel meevallen.....

Inderdaad blijkt mijn zicht minder getest te worden dan voorheen. Dat vond ik natuurlijk een tegenvaller. Ik hoopte op hetzelfde zicht, ondanks de plotselinge witte wolk geloof ik. De arts legt uit dat hij denkt aan een beginnende afstoting, ivm de witte waas die hij zelf nog niet op het hoornvlies ziet. Ook omdat hij wel ziet dat het hoornvlies dik is. Voorstel is ieder uur (!) de dexamethason druppel en een keer of 8 per dag de chloorhexidine. Vervolgens op maandag ochtend weer terug.

Dat weekend gaat verder goed. Helemaal geen last van mn oog op het zicht na en ik druppel flink.

Maandag 27 januari zijn mijn pa en ik weer in Utrecht te vinden. De zuster test me weer vooraf, maar ik zie niet veel. Die grote K gaat wel, alleen loopt deze 3x door elkaar heen, ik zie m dubbel wazig ofzo. En velletje 2 lukt me eigenlijk al niet, ik heb gegokt. Alles daarna was onzichtbaar. Door een gaatje heeft ze me niet laten kijken.

De arst die me verder onderzoekt constateert het zelfde als de arts van afgelopen zaterdag. Ik hoor haar ook over cellen en een khodadoest lijn. Ook volgens de supervisor die ik nog niet ken (ze blijkt ook werkzaam in het oogziekenhuis Rotterdam) zijn dit beginnende afstoting verschijnselen. Zo door blijven druppelen en foto's maken. Woensdag weer terug en vergelijken met vandaag. Hopen dat de druppels nog kunnen helpen. Op de foto zie je de 2 verwijderde hechtingen en ook dat het hoornvlies dik en troebel is....... dat mag dus eigenlijk niet.

 

Ja, deze kans was er, 50% groot geloof ik. Gelukkig doet het geen pijn. Wel erg jammer dat het zicht slechter is. Het ging zo goed, ik hoopte dat hij per ongeluk toch geaccepteerd was ondanks de plaatsing op een ziek oog en de chloorhexidine druppels...

In de middag kreeg ik nog een telefoontje van het UMC. Mijn arts had over vandaag verteld aan de vrouwelijke supervisor / chirurg. Zij wil me zien. En niet woensdag pas, maar morgen alweer.

Dinsdag ochtend 28 jan stappen Anton en ik dus weer in de auto. We hoeven niet overdreven lang te wachten en worden direct door de arts geroepen, niet eerst een zuster met lees testen etc. De dokter is de supervisor van gisteren die sinds kort vanuit Rotterdam in Utrecht is gaan werken. We testen en het gaat iets beter dan gisteren. Ze kijkt en ziet dat die "lijn" ook iets minder zichtbaar is. Maar nog wel een verdikt en troebel hoornvlies. De supervisor vrouw en tevens mijn chirurg komt  kijken. ze zegt dat kik me voortaan in moet laten plannen op dagen dat zij er is. Ze wil me steeds zien. Ze besluit nu in de behandelkamer een antibiotica injectie te zetten. Gadver! En per uur door druppelen. Ik merk aan mezelf dat ik steeds wat stoerder wordt want ik ben al niet meer zo bang. Ik word vrij snel geholpen, goed verdoofd en ik voel weer niets. Het was wel schrikken want ff later ging ik bloed tranen huilen, dat hadden ze niet gezegd. Wij weer vanuit de parkeergarage naar binnen. Heel soms prikken ze in n bloedvaatje.... Hier een bloederig fotootje.

Nu na wat uren gaat t pijn doen. Ook misschien omdat ik er nog bij door moet druppelen? However, ik heb mn eerste paracetamollen sinds de transplantatie weer ingenomen...

Morgenvroeg willen ze me weer zien in het UMC.