Bericht 32 - 2 weken na de transplantatie - 5 jan 13

Het begin van de afgelopen week ging goed. Ondanks dat het afbouwen van de morfine pijnstillers is begonnen. Pijn heb ik niet gehad. 30 dec was de laatste dag van de druppel trafloxal. Heerlijk, 4x per dag minder afhankelijk van anton..... Nu roep ik hem nog maar 8x per dag (voor de druppels dan hè ).

Dinsdag 31 dec word ik wakker met een gevoeliger oog. In de spiegel zie ik weer wat rood en slijmpjes tussen mn wimpers. Niet veel, maar dit heb ik eigenlijk al een week niet meer gehad. Ook mijn ooglid is weer iets dikker en rood aan de buitenkant. Ik bel naar het ziekenhuis en krijg de jonge man supervisor aan de lijn. Ik vertel mijn klacht en hij raadt me aan een dagje af te wachten.
Nu ik hem toch spreek vraag ik naar de uitslag van acanthamoeba op de randen van mijn hoornvlies. Hij ziet daarover niets in het systeem staan dus noteert dat hij daarover ook meer wil weten en in overleg gaat met de pathaloog en de chirurg. Woe 8 jan op mijn controle weet hij meer. Het is immers belangrijk te weten, lijkt mij, want dan kan de chlorhexadine stoppen en hoe meer kans mijn hoonvlies dan niet afstoot denk ik, want chloor is vast niet bevorderlijk. Hij weet wel te zeggen dat er een bioptvan mijn oogwit slijmvlies is genomen, daarin zat geen acanthamoeba, maar wel een flinke ontsteking. Maar zegt hij, dat de boel ontstoken was wisten we al en dat er geen acanthamoeba zit hebben we ooit eerder gezegd dus hij wil eigenlijk voorzichtig zijn met besluiten.... Dit proeft bij mij als al een voorbereiding op volgende week woensdag 'druppel de chlorhexadine maar door, want je weet maar nooit.....' he bah, ik vul zelf al in, niet doen Marleen, geduld.
De supervisor vraagt verder hoe ik e.e.a. heb ervaren. Toen ik hem vertelde dat ik eigenlijk vrijwel direct niet meer ziek, zwak, en misselijk was, dat de ontsteking uit mijn lijf is, was hij blij. Dat is namelijk niet altijd zo zei hij. Hij stond er ook van te kijken dat mijn situatie 180gr om is gedraaid, want ik was echt erg ziek. Verder waarschuwt hij me voor vuurwerk, binnen blijven met al dat stof daar buiten.

Oud op nieuw vermaken anton en ik ons prima samen thuis. En inderdaad, we luisteren wijs en blijven binnen.

Ik wacht niet 1 maar 2 dagen af met mijn oogklacht. 2 jan bel ik weer. Het is nog het zelfde als eergisteren, rood, gevoelig en in de ochtend wat slijm. De arts wil me zien en ik kan meteen komen. Ik met mijn ouders weer richting Utrecht. Eerst wat lezen. Ik blijk 30% te zien en met een brilletje op met allemaal kleine ronde gaatjes erin zie ik wel 80%. ik denk dat dat betekent dat ze mn oog naar dat percentage kunnen brengen met een bril, maar dat ben ik vergeten te vagen kom ik nog op terug. Dan kijk hij in mijn oog en ziet direct 2 hechtdraadjes die uitsteken en mijn ooglid irriteren. Die hechting is van de slijmvliesbiopt en dat is genezen dus de draadjes mogen eruit. For the sure komt de oudere man supervisor even kijken en hij zegt het zelfde. Met daarbij dat het hoornvlies er prachtig uitziet. Ikke trots. Ook bang, want hij gaat hechtingen verwijderen, bah. Mijn oog wordt verdoofd met 3 druppels. Ik moet met mijn kin en voorhoofd in de steun en mag absoluut niet naar voren schieten, maar dat kan natuurlijk ook niet. Draadje 1 merk ik niets van. Bij de tweede voel ik dat de arts ergens aan trekt, maar ook zonder gevoel. Gelukkig! Het is ook zo gepiept. Ik zou wat schrijnende pijn kunnen krijgen. Ik stel mijn vraag over de schone of niet schone randjes ook even aan deze arts, wie weet ziet hij wat in het systeem. Maar hij zegt dat hij voor mijn bezoek is gebeld door mijn jongere supervisor en dat hij dit met mij woensdag wil bespreken. Gggrrrr, waarom laten ze me toch zo in spanning.
Deze arts zegt voor we weggaan nog even tegen me dat hij na 2 weken nog nooit zon mooi hoornvlies heeft gezien.

Ik trots. Eerst met mijn 80%, dan met het overleven van dit kleine ingreepje en ook nog eens met een nog nooit eerder zo mooi gezien hoornvlies!

Direct na het weghalen van de draadjes gaat het al beter. Het rood verdwijnt, de pijn ook, mijn ooglid wordt in enkele uren redelijk normaal en geen slijmpjes meer. Nu, 2 weken na de transplantatie moet je even goed kijken wil je wat aan me zien al zeg ik het zelf.

Deze week ben ik eerst buiten geweest zonder constant iemand vast te houden toen zelfs in mijn eentje wat gewandeld en vandaag heb ik voor het eerst de hond in mijn uppie uitgelaten. Allemaal overwinningen van mij en mijn nooit eerder gezien zo mooi hoornvlies na twee weken. Ha!